Jeanine van Doorn, vrijwilliger bij De Zoete Inval (Valkenhof)

“Vrijwilligerswerk doen is gewoon rijkdom!” Jeanine van Doorn zou het voor geen goud gemist willen hebben.

 Tekst en beeld Evert Meijs

 Het is gezellig in De Zoete Inval, aan de Nieuwe Waalreseweg 38. Een flinke damesgroep zit gezellig te kwebbelen en ondertussen wordt er stevig doorgebreid. De vraag of praten en breien tegelijkertijd kan, hoef je niet te stellen, want je wordt onmiddellijk overvallen door positieve antwoorden. Achteraan in de zaal, bij de bar, zorgt Peggy met een assistent dat alles op rolletjes verloopt. Jeanine van Doorn maakt een praatje met haar en even later zit ze aan tafel voor een enthousiast verhaal over vrijwilligerswerk.

 “Eerlijk gezegd staat mijn vrijwilligerswerk nu op een laag pitje, omdat ik inmiddels vast werk heb. Via mijn vrijwilligerswerk ben ik aan een baan gekomen.” Jeanine (1973) wordt geboren in Heemskerk en woont lange tijd in Castricum. Intussen vertelt ze onlangs vijftig te zijn geworden. “Ik had niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden om vijftig te worden.” Ze laat op haar telefoon een foto zien van een gigantische Sara. Binnenkort viert ze haar verjaardag uitbundig, zelfs mét haar beide ouders, die nog in Castricum wonen.

 Je moet zelf wat.

Jeanine blijft twintig jaar thuis om te zorgen voor de kinderen. Vanwege het werk van haar man verhuist het gezin met drie kinderen enkele malen. Zodoende komt de familie acht jaar geleden vanuit Friesland in Valkenswaard terecht. “Eenmaal hier gaan de kinderen naar de middelbare school, en ja, dan moet je zelf wat. Ik organiseerde vroeger al wel Sinterklaas, Kerst en zo bij de kinderen op de lagere school en ging daarna vrijwilligerswerk doen op een peuterspeelzaal, in Oranjewoud.” Daarnaast besteedt ze haar tijd als vrijwilligster bij de jeugdcommissie van de tennisbaan en bij het reumafonds.

 “Toen ik hier kwam, solliciteerde ik bij Kempenhof en werd aangesteld als contactvrijwilliger.” Jeanine legt uit dat je overkoepelend bent tussen de vrijwilligers en Kempenhof. “Als coördinator voer je het gesprek als mensen solliciteren voor een job als vrijwilliger. Je bent contactpersoon voor alle vrijwilligers bij ziek en zeer of als ze eens iets anders willen of als er wat is”, zo legt Jeanine uit, die af en toe wordt toegeroepen door medewerkers van Valkenhof, die binnenlopen. Ze doet het werk op Kempenhof samen met een collega, en in die periode wordt zorgcomplex De Zoete Inval gebouwd. “Toen vroeg Kempenhof of ik daarheen wilde gaan. En dat heb ik gedaan.” Jeanine wordt voor maar liefst twintig uur ingezet als vrijwilliger, vooral als gastvrouw.” Daarnaast is ze ook nog een aantal dagen op Kempenhof als vrijwilliger bij de activiteitenbegeleiding met geheugengroepen en kookgroepen voor de bewoners.

 Contactvrijwilligster

Dan komen er intern vacatures voor de combinatie leren en werken als verzorgende individuele gezondheidszorg en maatschappelijke zorg in Eindhoven. Jeanine gaat daar via Valkenhof vier jaar geleden mee starten en is inmiddels geslaagd en werkt voor 28 uur vast op Kempenhof, in wisselende diensten. “Ik ben hier in De Zoete Inval nog steeds contactvrijwilligster, maar de dames kunnen het heel goed zelf. Ik ben er niet meer wekelijks, ze houden me vooral telefonisch op[ de hoogte.” Intussen wordt er enthousiast Lang zal ze Leven gezongen voor iemand in de kaartgroep, en wordt er getrakteerd. Al met al staat het vrijwilligerswerk dus op een heel laag pitje. “Omdat ik geen vaste dag meer heb, kan ik ook niet meer als gastvrouw ingeroosterd worden, hier.”

Over vrijwilligerswerk is Jeanine resoluut. “Ik kende acht jaar geleden helemaal niemand. Ik ging vrijwilligerswerk puur doen om mensen te leren kennen. Ik had natuurlijk al wel ervaring opgedaan met vrijwilligerswerk, en dat kwam in Valkenswaard goed van pas. Uiteindelijk heb ik er een baan aan overgehouden.” Ze kwalificeert vrijwilligerswerk als pure rijkdom. “Je komt met mensen in contact, het is dankbaar werk en mensen zijn blij dat je er bent en dat je ze helpt. Er is een gezellig praatje voor beide kanten. Je krijgt een band met de mensen. Je weet dingen over de kleinkinderen, over familie, en dat vind ik heel fijn” Jeanine realiseert zich dat ze één van de jongsten is binnen Valkenhof. “Er zijn niet zo veel jonge vrijwilligers. Mensen zijn druk met hun eigen leven, met hun werk, met hun sociale contacten en met hun kinderen. Het gros van onze vrijwilligers is met pensioen.”

Nog steeds krijgt Jeanine te horen dat ze hier niet vandaan komt, vanwege haar Hollandse accent, maar het heeft haar nooit belemmerd in het vrijwilligerswerk. “Ik vind het helemaal niet vervelend, hoor. Het is zoals het is.” Dan komt bewoner Louis binnen in zijn scootmobiel, samen met zijn zoon. De man begint te glunderen dat hij Jeanine treft. Onmiddellijk knoopt hij spontaan met haar een gesprek aan en het doet ook Jeanine deugd hem sinds lange tijd weer te ontmoeten.

Op de vraag wat ze graag onderstreept wil hebben in dit interview, zegt ze: “Ik ga niet iemand overhalen of pushen om ook vrijwilligerswerk te gaan doen. Wel zal ik altijd positief vertellen wat het mij allemaal heeft gebracht. Plezier, dankbaarheid en contacten met mensen.”